Küçük Bir Çocuk / Helen Buckley

Bu şiiri her okuyuşumda yüreğimin bir yeri cız eder, gözlerim hafiften dolar, çok üzülürüm o küçük çocuğa. Harcanan yeteneklere, harcanan umutlara ve geleceğe.

Sonra kendi çocukluğum gelir aklıma artık üzülmek için çok geçtir. 

Kendi çocuklarımı düşünürüm yeteneklerinin bu şekilde sonlanmaması için elimden geleni yapacağıma kendime söz veririm...

İşte hep bu şekilde etkilemiştir  bu şiir beni...

Bir gün küçük bir çocuk okula başladı.
Çocuk oldukça küçüktü
Ve okul oldukça büyüktü.
Ama küçük çocuk
Dışarıdaki kapıdan içeri girince
Sınıfına gidebileceğini fark etti.
Mutluydu
Ve okul artık gözüne
Eskisi kadar büyük görünmedi.

Küçük çocuk okula başladıktan bir süre sonra,
Bir sabah öğretmen, “Bugün bir resim yapacağız” dedi.
“Güzel!” diye düşündü küçük çocuk.
Her tür resim yapmayı severdi;
Aslanlar ve kaplanlar,
Tavuklar ve inekler,
Trenler ve gemiler…
Hemen boya kalemi kutusunu çıkardı
Ve çizmeye başladı.

Ama “Bekle!” dedi öğretmen,
“Daha başlama zamanı gelmedi!”
Ve öğretmen herkesin hazır olmasını bekledi.
“Şimdi” dedi öğretmen,
“Çiçek resmi çizeceğiz.”
“Güzel!” diye düşündü küçük çocuk,

Pembe, turuncu ve mavi kalemleriyle
Güzel çiçekler çizmeyi çok severdi.
Ama “Bekle!” dedi öğretmen,
“Size nasıl çizileceğini göstereceğim.”
Ve yeşil saplı kırmızı bir çiçek çizdi.
“İşte” dedi öğretmen,
“Şimdi başlayabilirsiniz.”

Küçük çocuk öğretmeninin çiçeğine baktı,
Sonra kendi çiçeğine baktı.
Kendi çiçeğini öğretmeninkinden daha çok sevdi
Ama bunu söylemedi.
Kağıdının arkasını çevirdi,
Ve öğretmeninki gibi bir çiçek çizdi.
Yeşil saplı kırmızı bir çiçekti.

Şiir -Sakarya - Necip Fazıl Kısakürek

Zekanın en önemli göstergelerinden birinin de ezber yeteneği olduğu sanırım tartışılmaz. Ezber konusunun eğitim sistemimiz içerisinde yanlış değerlendirildiğini düşünüyorum. Ezber, dersleri ezberlemek araştırmadan verileni kabul etmek değildir. Bu konu oldukça tartışılabilecek uzun uzun anlatılıp konuşulacak bir içerik barındırdığı için şimdilik buna değinmek istemiyorum.

 Ben ezberin doğru yerde değerlendirildiğine inandığım şiir konusuna gelmek istiyorum.
Kişinin her ruh halinde kendinden bir şeyler bulabileceği,  düşündürteceği, bazen hüzünlendireceği, bazen hayallere sürükleyeceği ama her durumda keyif alacağı şiirler.
Bazı insanlar tanıdım şiirden nefret ettiğini söyleyen, bazı insanlar gördüm hiç zevk almadığını anlatan. Onlar için çok üzüldüm. Şiirin tadına varamadıkları edebiyatın bu güzel yönü ile barışık olmadıkları için. Sonra neden sevmediklerini düşündüm. Genelde şiirle geç tanışmış  kişilerin şiiri sevemediklerini fark ettim. O zaman şöyle düşündük, kızım için ne zaman şiire başlamamız ve hangi şiirlerle başlamamız gerekiyordu?